tag:blogger.com,1999:blog-50493244272792378962024-03-13T12:47:16.193+01:00Sense ArtSerpinohttp://www.blogger.com/profile/04231260739038981994noreply@blogger.comBlogger10125tag:blogger.com,1999:blog-5049324427279237896.post-4532537384726154152013-04-12T22:58:00.000+02:002013-04-12T23:03:45.757+02:00Całkiem dawna Halka reżyserii Natalii Korczakowskiej<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>PL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standardowy;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/--MLqrvI8hTE/UWhxjU1NecI/AAAAAAAAAFY/JN37xPjF4lo/s1600/Halka-big.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/--MLqrvI8hTE/UWhxjU1NecI/AAAAAAAAAFY/JN37xPjF4lo/s320/Halka-big.jpg" width="220" /></a>Sporo czasu minęło od ostatniego mojego wpisu. Z przyczyn typowo technicznych (patrz: lenistwo) nie podzieliłem się operowymi wrażeniami, a tych oczywiście nie brakowało (choć nie
wszystkie były euforycznie pozytywne). Zdecydowanie niełatwo jest pisać o tym
co wydarzyło się paręnaście miesięcy temu. No ale co zrobić, chciałem to mam! Słaby pod względem muzycznym<i> Holender tułacz</i> a w zasadzie<i> Latający Holender</i>, żenująca pod względem reżyserskim
<i>Manon Lescaut</i> (tej opery szczególnie mi żal, jako, że jest to jedna z moich
ulubionych w ogóle), <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>świetna <i>Turandot</i> i
całkiem nieładna <i>Łucja z Lammermooru</i>, ale za to nadrabiająca i to bardzo
doborem obsady! Trochę tego było, całej plejady odczuć jeszcze więcej.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Postanowiłem jednak napisać o moniuszkowskiej <i>Halce</i>. Wspominałem
kiedyś o tym, iż jest to zdecydowanie moja operowa faworytka tegoż kompozytora.
Dramatyczna, wzruszająca i niesamowicie melodyjna!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Uwspółcześnioną wersję chciał tym razem
pokazać Teatr Wielki Opera Narodowa, ogłaszając zerwanie z "sumiastym wąsem" i folklorem.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Trzeba przyznać, że wyzwanie było ogromne. Liczne pokłady odwagi w
ekipie były jak najbardziej wskazane, wręcz wymagane. Moim skromnym zdaniem
reżyserka - Natalia Korczakowska poradziła sobie z tym zadaniem (choć zdaję sobie sprawę z tego, że ilość zwolenników tego przedstawienia jest pewnie mniejsza niż przeciwników).<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Spektakl w zasadzie był spójny i logiczny
(choć zdarzały się pewne sprzeczne potknięcia). Nie uniknięto też przeładowania opery licznymi metaforami. Tarzający się Jontek w ziemi
jako ten pochodzący z nizin społecznych, czy śpiąca grupa nieruchomych,
giewontowskich rycerzy. Do tego rolkarze, misie z Krupówek, faun, a wszystko to
na torze rolkowym wśród biedoty wiejskiej, no i „matrixowski” wiejski kościółek
. Za dużo szczęścia na raz.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Świat Janusza i Zofii ukazany został w białym, sterylnie
czystym <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>i higienicznym wnętrzu wśród
rzędów białych płytek łazienkowo-kuchennych. Motyw „czystości”, swoistej
niedostępności klas wyższych dla pospólstwa<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>został spotęgowany sceną, kiedy to Janusz
rozmawiając z Jontkiem z obrzydzenia wycierał sobie obsesyjne dłonie
chusteczkami. Jednak jak słusznie zauważył mój znajomy – jak w takim razie
Janusz uwiódł Halkę, którą de facto się brzydził? Pochodziła przecież z tej samej
grupy społecznej co Jontek.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Cudowną Halką była Wioletta Chodowicz - wzruszająca od
pierwszych dźwięków do samego końca, choć aktorsko bywało różnie. Genialny pod względem śpiewu Jontek w
postaci Rafała Bartmińskiego, który podczas mojego pierwszego
spektaklu z powodu choroby tylko błąkał się po scenie z wymuszoną miną cierpiętnika
(śpiewał wówczas wprost z kanału orkiestrowego Tadeusz Szlenkier,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>do którego niestety nie mogę się przekonać). Bardzo
dobry i wiarygodny Janusz (Artur Ruciński) wraz z uroczą Zofią (Małgorzatą
Pańko, <span style="mso-spacerun: yes;"></span>choć nie zawsze słyszalną, a
szkoda! ) dopełniali dostatnio pod dyrekcją świetnego Łukasza Borowicza poziom
spektaklu. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Mazur był, a jakże, były i tańce góralskie podczas których dziewięćdziesiąt procent publiczności dygała sobie kolankami w rytm muzyki. Wszystko to bajecznie wytańczone
przez Polski Balet Narodowy, (choć podobno mazur zatańczony bez pas de marche
czyli charakterystycznego kroku dla tego właśnie tańca). Było to niezwykle przyjemne
dla oka i ucha (w przeciwieństwie do wersji wrocławskiej). Ciekawym zabiegiem kostiumowym było połączenie elementu sarmackiego - pasa kontuszowego wraz ze współczesnym smokingiem. Humorystycznym
akcentem natomiast była dyskotekowa panienka-turystka (całkiem niesłusznie nazwana w niektórych recenzjach
tirówką), która w ferworze zabawy i radości dołącza
do układu choreograficznego górali.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"></span>Na zakończenie mała ciekawostka: Halka nie utonęła, choć uparcie tak chór twierdził. Anielski pocałunek
śmierci załatwił sprawę. Jakiś pomysł w tym był, czy dobry? Do dzisiaj tego nie
potrafię ocenić.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
źródło fotografii: http://www.teatrwielki.pl/ </div>
Serpinohttp://www.blogger.com/profile/04231260739038981994noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5049324427279237896.post-71172620305947756132011-03-29T09:33:00.078+02:002011-04-11T10:32:14.697+02:00W wielkim skrócie o tym, co ostatnio.<div style="TEXT-ALIGN: justify">Ostatnimi czasy (czytaj: w przypływie ponad normowanej gotówki) postanowiłem trochę więcej uwagi poświęcić spektaklom, które goszczą stale w repertuarze TWON od kilku już lat, a nigdy nie było mi po drodze żeby je zobaczyć. Tutaj mówię o <em>Nabucco </em>Verdiego oraz <em>Strasznym</em> <em>Dworze</em> Moniuszki. Dodatkowo dla powtórki już po raz wtóry zagrana była <em>Traviata</em> oraz <em>Madame Butterfly</em>, a cały "cykl" zakończył się <em>Rigolettem </em>(Verdi), który nie jest nowym przedstawieniem, a który został dla przypomnienia przywrócony warszawskiej publiczności. Trochę tego było... wrażeń również.</div><br /><div style="TEXT-ALIGN: justify">Na pierwszy rzut "dwa słowa" o spektaklach Trelińskiego. O ile o <em>Traviacie</em> już kiedyś pisałem, to nadmienię tylko, że był to do tej pory najlepszy spektakl, który widziałem. Wystarczy że wymienię 3 nazwiska: Kurzak, Dobber, Demuro i wszystko jest jasne i nie wymaga zbędnego komentarza. Po raz kolejny zachwyciła mnie również Hiromi Omura jako Cio Cio San w towarzystwie Sergeya Semishkura (Pinkerton) oraz Artura Rucińskiego (Sharpless). <em>Madame Butterfly</em> to już klasyka TWON i nie będę się rozwodził nad tym co mnie urzekło, bo każdy meloman amator powinien ją widzieć na własne oczy i mieć wyrobione zdanie na temat tego spektaklu. No może wspomnę tylko o małym Pinkertonie Juniorze, który tym razem był wyjątkowo niecierpliwy, ciężko mu było ustać w bezruchu kiedy wymagał tego scenariusz, przez co publiczność była nieco rozbawiona i wyrwana z zadumanej tęsknoty "Paniusi" Butterfly ;).</div><br /><div style="TEXT-ALIGN: justify"><em>Nabucco</em> Verdiego jest dla mnie nieco nużącym dziełem. Muzycznie jest piękne, a i owszem, ale jeżeli chodzi o stronę wokalną to momentami działa na mnie usypiająco (zbyt dużo niskich barytonowych nut, które niewdzięcznie tak na mnie działają). Najbardziej w tym przedstawieniu urzekła mnie architektura scenografii autorstwa zmarłego parę tygodni temu Andrzeja Kreutz-Majewskiego. Byłem nastawiony raczej na coś zakurzonego i "naruszonego zębem czasu" i myliłem się bardzo! Warszawska produkcja jest z jedną z ciekawszych pod względem plastycznym spektakli, jakie tam miałem okazję na własne oczy widzieć. Oryginalność pomysłów przeplatała się ze świetnym wykonaniem, a należy wspomnieć, że spektakl ten grany jest od 19 lat! Pomimo swojej wiekowości scenografia nadal jest aktualna i nie razi swoim długim żywotem. Słynne <em>Va Pensiero</em> (które publiczność umiłowanie sobie nuciła pod nosem) wyśpiewane zostało pod ścianą płaczu - lepszej oprawy dla uciemiężonego ludu Izraela nie można chyba było stworzyć! Od strony wokalnej było bardzo dobrze. Nabuchodonozor w postaci Mikołaja Zalasińskiego (baryton) był naprawdę świetny, artysta jest wprost stworzony do tej roli. Pięknie wypadła Agnieszka Rehlis jako Fenena (cudnie zaśpiewane cantabile w ostatnim akcie), Rafał Siwek (bas) jako Zaccaria czy całkiem przyzwoity, niepozornej postury Khachatur Badalyan (tenor) jako Ismaele. Wokół postaci Abigaille krąży legenda, iż pierwsza odtwórczyni tej roli Giuseppina Strepponi (sopran) bezpowrotnie straciła głos po wykonaniu tej partii. Prawdą jest, że to niezwykle mordercza rola, która jest nie lada wyzwaniem. Mlada Khudoley (sopran) kreowała warszawską bohaterkę. Moim zdaniem poradziła sobie całkiem nieźle. Początkowo denerwowała mnie chaotyczność w głosie solistki, który z czasem się "unormował". Jedyne co mógłbym zarzucić to to, iż finałowa modlitwa Abigaille powinna być zaśpiewana z większym wyczuciem i pokorą, powinna wzruszyć i uzyskać od publiczności nieme rozgrzeszenie... . Tutaj tego niestety zabrakło, Abigaille do końca pozostała w bojowym nastawieniu do otoczenia, w którym przyszło jej egzystować. </div><br /><p align="justify">O <em>Strasznym Dworze</em> Moniuszki zwykło się mawiać, że jest ukochaną operą Polaków. Trudno się z tym nie zgodzić, widząc ilość publiczności zasiadającej na sali (choć sam preferuję bardziej dramatyczną <em>Halkę</em>), a trzeba zaznaczyć, że spektakl podobnie jak <em>Nabucco</em> swoje lata już ma! Całość przypomina trochę "teatrzyk małego widza" - o ile architektura tytułowej posiadłości była ciekawa o tyle "chatka" Stefana i Zbigniewa wywoływała zatroskany uśmiech na mojej twarzy. Najmłodszym widzom zapewne się podobała i nie należy tego uznawać za komplement, aczkolwiek bez urazy dla nikogo :). Głównymi bohaterami wieczora niewątpliwie byli mezzosopranistka Anna Bernacka (Jadwiga) oraz tenor Rafał Bartmiński (Stefan), a najpiękniejszym momentem była aria Stefana z III aktu <em>Cisza dokoła...</em> . Bartmiński włożył tyle uczucia i patriotyzmu w ten niezwykle piękny moment, że podejrzewam niejednemu widzowi łza się w oku zakręciła. Największą bolączką spektaklu był niewątpliwe chór żeński, który cichutko pod nosem nucił swoją kwestię, a szkoda, bo chóralny warsztat Moniuszki w tym właśnie dziele jest niezwykle piękny. Nie zawiodła publiczności Małgorzata Olejniczak ze swoim przesłodkim sopranem (Hanna), Rafał Siwek jako Zbigniew, przeurocza i zabawna Anna Lubańska jako Cześnikowa czy Remigiusz Łukomski (Skołuba), który to miał nie lada wyzwanie, ponieważ to właśnie w jego partii egzystuje ukochana przez publiczność a<em>ria Skołuby </em>(choć tak naprawdę nikt nie jest wstanie zastąpić legendarnego Bernarda Ładysza...). </p><br /><p align="justify">Na zakończenie kilka słów o zachwycającym pod każdym względem <em>Rigolettcie</em>. Scenografia(!), świetna perspektywa komnat pałacowych czy placu miejskiego, nieopodal którego zamieszkiwał Rigoletto, wszystko to zachwyca. Idealnie wyważone proporcje estetyczne, kolorystyczny przepych zmieszany niekiedy z monochromatycznym mrokiem wieczora... to wszystko pieściło zmysły niemiłosiernie ;). Jednak nawet najlepsza scenografia nie jest w stanie obronić kiepskiej obsady... No ale w tym przypadku żadnych przesłanek ku temu nie było! W tytułowej roli wystąpił nasz znakomity rodak Andrzej Dobber. Wśród światowych głosów barytonowych jest klasą samą w sobie. Wszystkie dźwięki były tak wyśpiewane jakby nie sprawiały mu najmniejszej trudności, a czasem jakby nawet ze znudzeniem, że jest taki w tym świetny... idealny wręcz Rigoletto! Jego córkę Gildę zagrała znakomita Joanna Woś (duet iście czarujący). Patrzeć na taką Gildę i słuchać jej "palety dźwiękowej" jest rajem dla zmysłów. Moją uwagę przykuł Roman Polisadov (bas) jako Hrabia Monterone i wielka szkoda, że przypadła mu zbyt krótka rola... no ale mam nadzieję jeszcze go kiedyś usłyszeć. Jak zwykle świetny był Rafał Siwek jako Sparafucile czy całkiem mi nieznany dotąd David Beucher (baryton) jako Marullo. Książę Mantui czyli Cesar Gutierrez był całkiem przyzwoity, choć jednak żałuję, że nie było zapowiadanego wcześniej Francesco Demuro, którego miałem przyjemność słuchać w duecie z Aleksandrą Kurzak w <span style="FONT-STYLE: italic">Traviacie</span>. Dodam jeszcze tylko, że moje dwa ulubione momenty (energetyczny duet Gildy i Rigoletta - <em>Si, vendetta</em> z drugiego aktu, oraz burza z trzeciego) zaspokoiły całkowicie moje oczekiwania i naładowały mój wewnętrzny akumulator endorfin... Przy najbliższej okazji ponownego wystawienia <em>Rigoletta</em> z pewnością mnie w Teatrze nie zabraknie... </p><br /><p></p><br /><p></p>Serpinohttp://www.blogger.com/profile/04231260739038981994noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5049324427279237896.post-5491151714085742072011-02-23T18:54:00.016+01:002011-02-24T17:06:25.955+01:00Wagnerowski Tristan Krzysztofa Pastora<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/-c5IEDWFpVTU/TWVxON-TclI/AAAAAAAAADk/qb3GZpzkYzU/s1600/Tristan_plakat.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 222px; height: 320px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-c5IEDWFpVTU/TWVxON-TclI/AAAAAAAAADk/qb3GZpzkYzU/s320/Tristan_plakat.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5576988202651316818" border="0" /></a>Podobno z muzyką Wagnera jest jak z oliwkami i serem pleśniowym... trzeba "dorosnąć", aby je polubić. Trudno się z tym nie zgodzić, zważywszy na to, że geniusz wagnerowskich dźwięków leży w "rozłożystej" narracji, która może znużyć i niemiłosiernie się wlec do "upragnionego" końca. Dlatego balet Krzysztofa Pastora idealnie się nadaje na muzyczną rozgrzewkę przed zagłębieniem się w wirtuozerski świat Wagnera.<br />Henk de Vlieger jest autorem muzycznego opracowania spektaklu. Jego <span style="font-style: italic;">Tristan i Izolda, pasja orkiestrowa </span>(skomponowana na podstawie fragmentów wagnerowskiego dzieła) na prośbę choreografa została wzbogacona o pięć pieśni do słów Matyldy Wesendonk, które to dla Wagnera stanowiły studium do pracy nad przyszłą operą.<br /><br /><span style="font-style: italic;">Tristan</span> jest importem sztokholmskiej realizacji. O ile choreografia pozostała nie zmieniona, o tyle zmieniono inscenizację i kostiumy. Pastor w swoim dziele pokazał wielką klasę. Spektakl jest niezwykle czytelny i klarowny. Tutaj wszystko ze sobą współgra, nie ma niczego "z przypadku". Wzruszająca choreografia z przejmującymi dźwiękami wagnerowskiego dramatu, tworzy subtelną mieszankę, podaną w estetycznej postaci. W głównej mierze cechuje go absolutny brak "kiczu" czy sztampowości.<br />Choreografia opowiada historię dramatu kochanków w nieco poszerzonej wersji, niż zrobił to Wagner. Pastor przedstawił dzieje Tristana (Paweł Koncewoj) począwszy od narodzin głównego bohatera, śmierci jego rodziców (którzy jako opiekuńcze duchy będą co jakiś czas się pojawiać na scenie), aż poza śmierć głównych bohaterów. Przy dźwiękach wzruszającego finału z opery, poruszającej do głębi <span style="font-style: italic;">Isoldes Liebestod</span>, Pastor przedstawił pośmiertne zwycięstwo miłości kochanków w pięknie zatańczonym <span style="font-style: italic;">pas de deux</span>.<br />Nieco schematyczna scenografia autorstwa Katarzyny Nesteruk "ożywała" za sprawą gry światła i wizualnych projekcji. Tchnęła świeżością, nie rozpraszała publiczności żadnym efekciarstwem, natomiast kostiumy Macieja Zienia, pięknie podkreślały charakter postaci, czy cechy żywiołów pojawiających się na scenie (wody, ognia). Kolorystycznie, były nieco przygaszone - w głównej mierze dominowały beże, szarości, niekiedy paleta barwna wzbogacana była czernią czy czerwienią. Nierozerwalnie związane z charakterem scenicznego "pejzażu" stały się kolejnym zachęcającym do obejrzenia spektaklu atrybutem.<br /><br /></div><a href="http://3.bp.blogspot.com/-cgQIGc5u3sI/TWVx12Qw2YI/AAAAAAAAAD0/qzOHGuWFygY/s1600/951fd7d35a.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 275px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-cgQIGc5u3sI/TWVx12Qw2YI/AAAAAAAAAD0/qzOHGuWFygY/s400/951fd7d35a.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5576988883481057666" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">O oprawę muzyczną zadbał Tadeusz Kozłowski. Natomiast interpretację <span style="font-style: italic;">Wesendonk-Lieder</span> znakomicie wyśpiewała Agnieszka Rehlis, która notabene parę dni wcześniej była jedną z Walkirii w Filharmonii Wrocławskiej (wg opinii bardzo dobrze się spisała, z resztą jak cała niemalże polska obsada). Z wielkim wyczuciem, niekiedy sensualną zmysłowością pokazała piękno, jakie drzemie w tych niewielkich utworach. Szczególne pięknie wypadła moim zdaniem interpretacja <span style="font-style: italic;">Im Treibhaus</span>. Artystka pokazała, że ma duży potencjał w repertuarze wagnerowskim, stąd też na przyszłość życzyłbym sobie usłyszeć ją również w "takich" właśnie kreacjach.<br /><br /><br /><br /><br />źródło fotografii: http://www.teatrwielki.pl/<br /></div>Serpinohttp://www.blogger.com/profile/04231260739038981994noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5049324427279237896.post-43580215792831393132011-02-05T12:15:00.029+01:002011-03-07T11:44:28.582+01:00Łucja z Lammermooru - Gaetano Donizetti, reż. wznowienia - Waldemar Stańczuk<div style="TEXT-ALIGN: justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_3ONSDxPTIBA/TU7uq9whuOI/AAAAAAAAAC4/sn4WfYeZ5pY/s1600/15_275_lucja_2.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5570652211003898082" style="FLOAT: left; MARGIN: 0pt 10px 10px 0pt; WIDTH: 160px; CURSOR: pointer; HEIGHT: 228px" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_3ONSDxPTIBA/TU7uq9whuOI/AAAAAAAAAC4/sn4WfYeZ5pY/s200/15_275_lucja_2.jpg" border="0" /></a>Przyznam się że <span style="FONT-STYLE: italic">Łucja z Lammermooru</span> jest jedną z moich ulubionych oper. Każde wystawienie tego spektaklu niesie za sobą duże oczekiwania, a co za tym idzie może przynieść jeszcze większe rozczarowania. To też miało swoje miejsce w łódzkim Teatrze Wielkim. Owszem zdawałem sobie sprawę, że jest to dość stary spektakl (1995), jednak zawsze w takich sytuacjach ma się nadzieje i po cichu liczy na jakąś niedocenioną perełkę...<br />Prapremiera opery miała miejsce w neapolitańskim Teatrze San Carlo w 1835 roku i był to jeden z największych sukcesów w karierze Donizettiego. Niezwykła popularność, jaką zdobyła ówcześnie opera, trwa po dziś dzień. Osławiona scena obłędu, którą sopranistki koloraturowe uczyniły jako swoisty popis techniki i muzykalności, należy do ulubionych momentów znacznej rzeczy melomanów i stanowi swoisty "gwóźdź programu".<br /></div><br /><div style="TEXT-ALIGN: justify">Wracając do Łodzi: archaiczna nieco dekoracja w głównej mierze oparta została na konstrukcji ostrołukowej bramy z dwoma bocznymi oknami, nawiązujących do gotyku. Tak naprawdę było to "fundamentem" każdej sceny - wystarczyło dostawić kilka krzeseł i z dziedzińca zamku przenosiliśmy się do komnaty Henryka. Zamierzenie może dość proste i ubogie, ale całkiem fajne, bez zbędnych udziwnień i wariacji. Nieco zabawnym zabiegiem było podświetlenie źródełka przy którym potajemnie spotykali się kochankowie - Łucja z Edgarem. Pionowy, ostry snop światła rzucony na scenę przypominał ten z filmów <span style="FONT-STYLE: italic">science fiction</span>, którym to istoty pozaziemskie wciągały ludzi czy też inne ziemskie organizmy na statek kosmiczny. "Czekałem" tylko na moment w którym to "wciągnie" powiernicę Łucji - Alicję ;). W całej oprawie scenicznej podobały mi się kostiumy. Bardzo tradycyjne - czasami wręcz sztampowe, nie szpeciły solistów i chóru, a co ważniejsze przyzwoicie prezentowały się na scenie (pomimo swojej wiekowości).<br />Jeżeli mam być szczery to najmocniejszym punktem przedstawienia była Joanna Woś (sopran koloraturowy) - tytułowa Łucja. Powtórzę już po raz wtóry, że jest to niewątpliwie jedna z największych polskich specjalistek od <span style="FONT-STYLE: italic">belcanta</span>. Parę dni temu pojawiła się jako Maria Stuart w Poznaniu (<span style="FONT-STYLE: italic">Maria Stuarda</span> Gaetano Donizetti) i podobno była fantastyczna. Być może będę miał okazję sam to ocenić już we wrześniu w Łodzi, gdyż jest to koprodukcja zarówno poznańskiego jak i łódzkiego Teatru Wielkiego oraz Opery Śląskiej z Bytomia. Jaka była natomiast Łucja p. Woś? Wzruszająca, wrażliwa i eteryczna - solistka jest po prostu stworzona do tej partii. Po raz kolejny pokazała mi za co ją cenię - piękny głos, znakomita technika, o urodzie nie wspomnę. Zaczynając od <span style="FONT-STYLE: italic">Regnava nel silenzio</span> kończąc na <span style="FONT-STYLE: italic">Spargi d'amaro pianto</span>, nie pozwoliła mi myśleć o niczym innym, jak o dramacie głównej bohaterki - potrafiła skupić na sobie całą uwagę publiczności... <span style="FONT-STYLE: italic">Standing ovation</span> również było jej przeznaczone. Co prawda usłyszałem od znajomego, że to normalne i każde przedstawienie w Łodzi kończy się w ten sposób, jednak p. Woś w pełni na nie zasłużyła. Bardzo ciekawie zaprezentował się Rajmund, w którego wcielił się Grzegorz Szostak (bas-baryton). Pomimo, iż miał drugoplanową rolę to jednak wyróżniał się znacznie wśród obsady. Mocny, ciemny głos prezentował się z ogromna energią i zaważył, że to właśnie Szostak zaraz po Woś zasłużył na największe brawa. Całkiem przyzwoicie zaprezentował się bezduszny czarny charakter przedstawienia - Lord Henryk Ashton, czyli Zenon Kowalski (baryton). Jako brat Łucji był wiarygodny... ale jednak momentami siła wyrazu była nieco uboga. Dowiedziałem się w przerwie, że to właśnie Kowalski kreował tytułową partię w <span style="FONT-STYLE: italic">Eugeniuszu Onieginie</span> Czajkowskiego w łódzkiej adaptacji z 2008 roku... O ile jako Asthon był bez zarzutów, o tyle jako przystojnego bawidamka - Eugeniusza, nie jestem w stanie sobie wyobrazić. Największą bolączką była partia Edgara. Jako kochanek i narzeczony Łucji powinien to być amant, pełen młodzieńczej werwy połączonej z odrobiną liryzmu i dekadencji. Niestety żadnej z tych rzeczy nie znalazłem w postaci p. Ireneusza Jakubowskiego (tenor). Cisną mi się na usta największe słowa krytyki, które jednak przemilczę. Głos miał rozedrgany, monotonny... a w swojej finałowej scenie "dał popis" takiego fałszu jakiego nigdy nie było mi dane usłyszeć - czy to za sprawą rany, którą sam sobie dość nieudolnie zadał?! Prawdą jest, że śpiew p. Jakubowskiego, byłby "zrozumiały", gdyby biegał ze sztyletem w piersi od początku do końca przedstawienia. "Niestety" Donizetti ten moment przewidział na koniec opery... Teraz rozumiem słowa krytyki, które zewsząd do mnie docierały typu: "jak będzie Jakubowski to nie idę"... Myślę, że jest to pora nad zastanowieniem się, czy z Edgara "nie przejść" na drugoplanową partię Normana, której notabene w tym przedstawieniu praktycznie nie słyszałem (w tej roli, tenor Marcin Ciechowicz)... Niestety również słabym tenorem już po raz kolejny okazał się Borys Ławreniw (Lord Artur Bucklaw). Odniosłem wrażenie, że bardziej zależy mu na tym "aby wyglądać na scenie, aniżeli dobrze wypaść". Jak tu się dziwić Łucji, że go zamordowała we śnie?! ;)<br /><br />Łódzka <span style="FONT-STYLE: italic">Łucja z Lammermooru</span> do wybitnych nie należy. Na pewno przydatnym zabiegiem byłby "lifting" spektaklu. O ile od strony plastycznej jest przyzwoicie, o tyle prosi się o popracowanie nad reżyserią i doborem solistów. Szkoda, że teatr bazuje na renomie dzieła znanego i lubianego, bo niewiele brakuje aby zrobić z tego przyzwoity spektakl. Mając w obsadzie fantastyczną Łucję w postaci p. Woś, która notabene jako jedyna zasługuje na miano "wybitej", aż się prosi aby dokonać kilku "drobnych" poprawek i stworzyć godne widowisko dla tak fenomenalnej tytułowej bohaterki.<br /><br /><br />źródło fotografii: http://operalodz.com </div>Serpinohttp://www.blogger.com/profile/04231260739038981994noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5049324427279237896.post-22830233594817182272011-01-27T18:08:00.042+01:002011-02-03T17:02:57.296+01:00Nieco zapomniany Kurpiński<div align="justify">Filharmonia Narodowa tym razem zaproponowała wieczór z Karolem Kurpińskim. Pomimo, iż kompozytor trwale zapisał się w historii muzyki polskiej, to jednak obecnie jest nieco zapomniany... a szkoda! Kurpiński był założycielem pierwszego polskiego czasopisma muzycznego pt. <em>Tygodnik Muzyczny</em>. Po odejściu Józefa Elsnera stał się jedynym dyrygentem i dyrektorem operowym w Teatrze Wielkim, gdzie wystawiał wiele oper zagranicznych. Założył tam także Szkołę Śpiewu i Deklamacji. Pomimo licznych zasług dla polskiej kultury muzycznej, jest dość rzadko grywany.</div><div align="justify"></div><div align="justify">Program koncertu obejmował muzykę z baletu <em>Wesele w Ojcowie</em> oraz operę <em>Zamek na Czorsztynie</em>. Tym razem to Sinfonia Iuventus pod kierunkiem niemieckiego dyrygenta Kaia Bumanna, odpowiedzialna była za oprawę muzyczną wieczora. Trzeba przyznać, że całkiem sprawnie im to poszło, biorąc pod uwagę, iż są to bardzo młodzi ludzie, którzy są w trakcie zdobywania tak ważnego muzycznego doświadczenia. Pierwsza część koncertu raczyła publiczność utworami z baletu <em>Wesele w Ojcowie</em>, który jest efektem współpracy Kurpińskiego z Józefem Damse. Ów balet swego czasu cieszył się dużym powodzeniem, chociażby dlatego, że składa sie z niezwykle rytmicznych utworów o typowo polskich korzeniach z elementami folklorystycznymi. </div><div align="justify">W drugiej części natomiast zaprezentowano wersję koncertową opery <em>Zamek na Czorsztynie</em>. Ostanio wyczytałem ciekawą informację, że ta opera była nazywana polską "Lunatyczką" (Vincenzo Bellini) za sprawą podobieństwa głównych bohaterek. Zarówno Wanda jak i Amina we śnie szukały swoich ukochanych. Jednak co ciekawsze Kurpiński był pierwszy... Króciutka opera kompozytora jest dość przyjemnym utworem. Brakuje co prawda dramatycznego zacięcia, na które nie ukrywam, trochę się nastawiłem, bo jednak czytając streszczenie opery, historię Wandy czy tajemniczego zamku ma sie nadzieję na "dreszcz emocji". Tutaj tego nie ma. Utwór podany jest w bardzo strawnej aranżacji muzycznej w stylu "co by nie męczyć publiczności". Opera nieco przypominała mi swoim charakterem dzieła Rossiniego, aczkolwiek była mniej skomplikowana i "uboższa" muzycznie. Główne partie Wandy i Bojomira zaśpiewali Wioletta Chodowicz i Tadeusz Szlenkier (tenor). O ile Chodowicz była fantastyczna (choć rolę miała bardzo krótką) o tyle Szlenkier niestety niczym mnie nie zachwycił. Czasami mi się wydawało, że to nie był śpiew operowy a poprostu zwykła emisja głosu przeciętnego piosenkarza. Lwią część utworu wyśpiewana została przez mezzosopranistkę Agnieszkę Makówkę (służąca Łucja) oraz bas-barytona Wojciecha Gierlacha (Nikita). Rozmowa między służącymi przysłoniła nieco temat główny - nieszczęśliwą miłość Wandy, poprzez którą straciła rozum i nocami snuła sie po komnatach zamku. Tutaj widać, że kompozytor zaliczany raczej do klascycyzmu w muzyce, wprowadził element romantyczny - obłęd głównej bohaterki, który z czasem znacznie się rozwinie i ujawni doskonałą formę w operze Gaetano Donizzetiego <em>Łucji z Lammermooru...</em> której notabene poświęcony będzie kolejny wpis ;)</div>Serpinohttp://www.blogger.com/profile/04231260739038981994noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5049324427279237896.post-1327326615415486202011-01-23T19:54:00.024+01:002011-01-27T10:37:51.570+01:00Istny kosmos - Trojanie Hectora Berlioza, reż. Carlus Padrissa<div style="TEXT-ALIGN: justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_3ONSDxPTIBA/TT8gkyntOII/AAAAAAAAACs/rAFCjIzx6VM/s1600/Trojanie-big.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5566203480888916098" style="FLOAT: right; MARGIN: 0pt 0pt 10px 10px; WIDTH: 212px; CURSOR: pointer; HEIGHT: 306px" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_3ONSDxPTIBA/TT8gkyntOII/AAAAAAAAACs/rAFCjIzx6VM/s200/Trojanie-big.jpg" border="0" /></a>Przyznam się szczerze, że moje nastawienie do tego spektaklu było początkowo bardzo na "nie". Jak niby można "wkleić" <em>Gwiezdne wojny</em> w ramy plastyki scenografii operowej i w dodatku ma to być przedstawienie mitycznego upadku Troi? Mało tego - przecież to <span style="FONT-STYLE: italic">grand opera</span>! Niby na zdjęciach wyglądało to całkiem efektownie (o ile nie efekciarsko), ale jaki to ma właściwie sens, aż tak "cudować"?<br /></div><div style="TEXT-ALIGN: justify"><br />Dzieło Berlioza z 1858 roku (kompozytor przez kolejnych 6 lat nanosił poprawki), pięcioaktowa opera, jest bodajże największą kompozycją autora. W dziewięciu odsłonach mamy zatem upadek Troi oraz pobyt Eneasza w Kartaginie u królowej Dydony, a wszystko to zostało przedstawione w konwencji futurystycznej. Sam koń trojański to nic innego jak wirus komputerowy, który niszczy zautomatyzowaną cywilizację - Troję. Muszę przyznać, że niektóre sceny były niezwykle trafne i zrobione z pomysłem. Śmierć Laookona, która notabene była niezwykle dynamiczna za sprawą wyświetlanych projekcji, sam moment infekcji systemu przez trojana czy scena samobójstwa Trojanek (!) były świetną interpretacją reżysera, za co należą mu się brawa. Owszem nie wszystkie momenty były tak trafnie zinterpretowane. Część z nich była zrobiona tak od niechcenia, taki swoisty operowy "zapychacz". Szczególnie bez sensu wydawały się: walka na ringu (może i miało to jakieś tam swoje uzasadnienie, jednak dość kiepsko to wypadło) czy całkiem żenujący pokaz mody poprzedzający również dość słabą scenę baletową. Jeżeli już reżyser chciał pokazać taniec w tak uwspółcześnionej wersji to chętnie bym widział akrobatyczne figury tancerzy podczepionych na linkach, a tak niestety nie trzymało to się konwencji przedstawienia. Całkiem ciekawie pokazano tutaj scenografię - szczególnie interesująco wypadło królestwo Dydony na początku drugiej odsłony. Futurystyczne kształty zautomatyzowanej cywilizacji w istocie odzwierciedlały i trzymały się w klimacie filmu s<span style="FONT-STYLE: italic">cience fiction</span>. Całość scenografii wspomagały projekcje komputerowe, które zdecydowanie podkreślały i urozmaicały odgrywające się aktualnie sceny (aczkolwiek do dzisiaj nie mam pojęcia, dlaczego pokazano "holenderskie" wiatraki podczas sceny miłosnej Dydony i Eneasza). Ze strojami było już trochę gorzej. Owszem wpisane były w klimat spektaklu, ale czy były one ładne? Sama Kasandra w obszernej czarnej sukni która swoim materiałem, z którego została uszyta, przypominała zwykły worek na śmieci, nie prezentowała się zbyt atrakcyjnie. Natomiast tytułowi Trojanie poubierani byli w ochraniacze sportowe i przypominali hokeistów. Niby fajnie, ale jednak można by to było bardziej dopracować. Na szczęście Kartagińczycy z królową Dydoną na czele reprezentowali się ciekawiej. Tutaj zarówno dobór materiałów jak i kolorystyki był trafiony.<br /><br />Jeżeli chodzi o obsadę to na pierwszy plan wysunęły się dwie partie kobiece - Kasandry (Sylvie Brunet) i Dydony (Anna Lubańska). Obie te panie pokazały wielką klasę. Zastanawia mnie tylko, dlaczego Kasandra jeździła na wózku inwalidzkim, bo jednak kiedy jej się zachciało potrafiła i podbiec o własnych siłach...? Więc tutaj nasuwa się pytanie - po co był jej ten tak specyficzny "środek transportu"? Jedyne co przychodzi mi na myśl to to, iż w ten sposób chciano przedstawić pewien sposób upośledzenia bohaterki (Kasandra miała dar przewidywania przyszłości, jednak rozgoryczony Apollo rzucił na nią klątwę, poprzez którą nikt nie wierzył w jej przepowiednie). Całkiem fajnie wypadła Katarzyna Trylnik jako Askaniusz (sama przyznała podczas jednego z wywiadów, że była to jej pierwsza taka rola "spodenkowa"). Eneasz (Sergey Semishkur) rówież sobie całkiem nieźle radził, w pamięć zapadł natomiast David Sotigu (Iopas), nie za sprawą śpiewu coprawda, ale za sprawą Elvisa "za którego się... rozebrał" ;).<br /><br />W gruncie rzeczy był to całkiem udany spektakl. Muzyka Berlioza sama się obroniła, mimo tak abstrakcyjnej i poniekąd kiczowatej aranżacji. Było to coś zupełnie innego, coś do czego nie przywykliśmy - miało zaskoczyć i tak też się stało. Jak dowiedziałem się podczas spotkania z Anną Lubańską i Katarzyną Trylnik, Trojanie w Walencji przyjęci zostali bardzo chłodno, nawet momentami słychać było "buczenie". U nas na szczęście tego nie było i jak przyznały śpiewaczki, reżyser był zachwycony polskim zespołem, zaangażowaniem, aktorstwem. Widząc efekt końcowy, wcale się nie dziwię i w zupełności się zgadzam.<br /></div><br />A tak to pokrótce wyglądało:<br />http://www.youtube.com/watch?v=cpoC_37Udkc&feature=related<br /><br /><br /><br /><br />źródło fotografii: http://www.teatrwielki.pl/Serpinohttp://www.blogger.com/profile/04231260739038981994noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5049324427279237896.post-90912267328755773822011-01-19T10:00:00.024+01:002011-02-16T15:27:30.394+01:00Dwa tak wyjątkowe wieczory.<div style="TEXT-ALIGN: justify">Filharmonia Narodowa w Warszawie przyniosła mi ostatnimi czasy dwa zupełnie wyjątkowe doznania. Zaczęło się koncertem karnawałowym, po czym nastąpił obrót o 180 stopni i dnia następnego mieliśmy prawykonanie dzieła Krzysztofa Pendereckiego w postaci pieśni zadumy i nostalgii. Dwa tak wyjątkowe wieczory, dwa zupełnie odmienne i sobie przeciwstawne muzyczne przeżycia.</div><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span style="FONT-STYLE: italic"><br />Czwartowe spotkania muzyczne</span> tym razem zaproponowały słynne, wesołe utwory Jacquesa Offenbacha i Johanna Straussa (syna). Obok utworów operetkowych, znalazły się także polki oraz walce brawurowo zagrane przez Sinfonię Varsovię pod batutą Marca Minkowskiego. Na pierwszą część wieczoru złożyły się:<br /></div><br /><div style="TEXT-ALIGN: center">Uwertura do operetki <span style="FONT-STYLE: italic">Zemsta Nietoperza</span> Straussa<br />Walc <span style="FONT-STYLE: italic">Wspomnienie z Aix-les-Bains</span> Offenbacha<br />Polka <span style="FONT-STYLE: italic">Luksusowy pociąg</span> op. 281 Straussa<br />Uwertura do operetki <span style="FONT-STYLE: italic">Orfeusz w piekle</span> Offenbacha<br />Walc <span style="FONT-STYLE: italic">Róże Południa</span> op. 388 Straussa<br />oraz Zejście do piekieł i Galop z operetki <span style="FONT-STYLE: italic">Orfeusz w piekle</span> Offenbacha.<br /></div><br /><div style="TEXT-ALIGN: justify">Jednak jak się okazało była to "rozgrzewka" przed drugą częścią wieczoru! Jak słusznie skomentował jeden z muzyków "...musimy się teraz trochę odsunąć, bo się pozabijamy". Minkowski wycisnął ile się dało z muzyków, o taryfie ulgowej nie było mowy. W drugiej części zagrano:<br /></div><br /><div style="TEXT-ALIGN: center">Uwerturę do opery <span style="FONT-STYLE: italic">Rusałki Renu</span> Offenbacha (której początek wykorzystany został przez autora do słynnej <span style="FONT-STYLE: italic">Barcaroli</span> z <span style="FONT-STYLE: italic">Opowieści Hoffmana</span>)<br />Polkę <span style="FONT-STYLE: italic">Wśród grzmotów i błyskawic</span> op. 324 Straussa<br />Introdukcję i Walca z baletu <span style="FONT-STYLE: italic">Motyl</span> Offenbacha<br /><span style="FONT-STYLE: italic">Pizzicato-Polkę</span> Johanna i Josefa Straussów<br />Polkę <span style="FONT-STYLE: italic">Eljen a Magyar</span>! op. 332 Straussa<br /><span style="FONT-STYLE: italic">Płatki śniegu</span> z baletu <span style="FONT-STYLE: italic">Podróż na Księżyc</span> Offenbacha<br />Polkę Mazurka <span style="FONT-STYLE: italic">Fata Morgana</span> op. 330 Straussa<br />oraz Antrakt i Galop z operetki <span style="FONT-STYLE: italic">Wielka księżna Gerolstein</span> Offenbacha.<br /></div><br /><div style="TEXT-ALIGN: justify">Na tym jednak się nie skończyło! Gromkie brawa jakie zgarnęła Sinfonia Varsovia, a przede wszystkim Minkowski, zaowocowały pięcioma kolejnymi utworami: z baletu <span style="FONT-STYLE: italic">Motyl</span> Offenbacha, <span style="FONT-STYLE: italic">Marszem egipskim</span> Straussa, <span style="FONT-STYLE: italic">Galopem Infernal</span> z <span style="FONT-STYLE: italic">Orfeusza w piekle</span> Offenbacha znanemu szerszej publiczności jako Can Can, <span style="FONT-STYLE: italic">Trisch-Trasch Polkę</span> Straussa oraz na zakończenie najsłynniejszy bodajże straussowski walc <span style="FONT-STYLE: italic">Nad pięknym, modrym Dunajem</span> nazwany tego jednego wieczora przez Minkowskiego<em><span style="FONT-STYLE: italic"> Nad blue Vistula </span></em>;).<br />Minkowski jest postacią nietuzinkową z ogromnym poczuciem humoru! W pewnym momencie nie wiedziałem czy uśmiecham się bo słyszę tak wesołą i energetyczną muzykę czy uśmiecham się, bo widzę "roztańczoną" sylwetkę (?!) dyrygenta! Podejrzewam, że owacja na stojąco była głownie zasługą humoru jakim obdarzył publiczność ów człowiek.<br /><br />Zupełnie w inną podróż zabrał publiczność Valery Gergiev. <span style="FONT-STYLE: italic">Powiało na mnie morze snów... Pieśni zadumy i nostalgii</span> na sopran, mezzosopran, baryton, chór i orkiestrę jest najnowszą kompozycją znakomitego polskiego kompozytora Krzysztofa Pendereckiego. Jest to utwór, który został specjalnie zamówiony przez Narodowy Instytut Fryderyka Chopina, a który miał godnie zakończyć obchody Roku Chopinowskiego. Autor tym razem zmierzył się z czymś wydaje mi się nieco zapomnianym w rodzimej sztuce - z polską poezją. Jest to zabieg niezwykle trafiony - bo co innego może wyrażać naszą polską dumę, tkwiący w Polakach romantyczny patriotyzm jak nie wiersze "naszych" poetów?<br />Utwór został zmyślnie podzielony na trzy części. Pierwsza z nich - <span style="FONT-STYLE: italic">Ogród zaklęty</span>, opierała się na wierszach Kazimierza Wierzyńskiego, Bolesława Leśmiana, Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, Tadeusza Micińskiego, Stanisława Koraba-Brzozowskiego oraz Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Jest to jakby przytoczenie pierwszej fazy procesu twórczego Chopina. Szukanie inspiracji, natchnienia w ludzkim umyśle, pragnieniach, w otaczającym świecie. Poniekąd słychać pobożne życzenia młodego Chopina "ty mnie na wyspy szczęśliwe zawieź...". Utwór przesycony jest poszukiwaniami, twórczymi emocjami targającymi artystę, który nie zawsze otrzymuje to o co prosi... Stąd też słychać bezsilność, narastającą niemoc, która dosadnie zostaje wyrażona we fragmencie wiersza <span style="FONT-STYLE: italic">Anioł Pański</span> Przerwy-Tetmajera kończącym pierwszą część utworu.<br />W drugiej części dzieła zatytułowanej <span style="FONT-STYLE: italic">Co mówi noc?</span> Chopin jawi się jako pełnoprawny artysta, który jest świadomy swojego statusu, który rozmyśla nad sensem własnego bytu. Czy to co robi jest słuszne? Czy to jest właśnie ta droga, którą powinien iść dalej? Widoczna tęsknota za rodzinnymi stronami, za ojczystym krajem, kochającą rodziną. Z dala od bliskich, szuka ukojenia w muzyce, w otaczającej rzeczywistości... i otrzymuje ją.<br /><span style="FONT-STYLE: italic">Requiem</span> jest trzecią częścią, kończącą ów utwór. Przesiąknięta jest nostalgią, wszechobecną tęsknotą Chopina żyjącego z dala od przyjaciół. Jest to również moment zadumy, niejako "opłakujący" utratę kompozytora przez bliskich mu osób za życia, co dosadnie obrazują przewijające się przez cały utwór fragmenty <span style="FONT-STYLE: italic">Fortepianu Chopina</span> Norwida. Jest to najbardziej dynamiczna część, którą kończy obszerniejszy fragment <span style="FONT-STYLE: italic">Anioła Pańskiego</span> nawiązujący do pierwszej części.<br />Kilka uwag należy się samemu wykonaniu. Głównymi solistami na scenie byli: Wioletta Chodowicz (sopran), Agnieszka Rehlis (mezzosopran) oraz Mariusz Godlewski (baryton). Najpiękniejszą interpretację pokazała moim zdaniem Chodowicz, która ma wyjątkową barwę głosu i która świetnie z tego przywileju korzysta. Silna ekspresja wykonania, znakomita interpretacja - zachwycająca. Pozostali artyści wypadli równiez bardzo dobrze, jednak nie wzbudzali aż tylu emocji co sopraniska. Agnieszka Rehlis posiada ładną barwę głosu, udowodniła nie raz, że jest również świetną solistką, pomimo tego, jej niższe tony były momentami niesłyszalne. O Gergevie chyba nie ma co się rozwodzić, z wielką wirtuozerią i nonszalancją poprowadził Sinfonię Varsovię. Pokazał po raz kolejny swoja klasę. Jednym słowem - godne zakończenie obchodów Roku Chopinowskiego... </div>Serpinohttp://www.blogger.com/profile/04231260739038981994noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5049324427279237896.post-31037730897555865912011-01-06T19:38:00.010+01:002011-01-21T23:14:31.921+01:00Wesele Figara - Wolfgang Amadeusz Mozart, reż. Keith Warner<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_3ONSDxPTIBA/TSYMvLGOPJI/AAAAAAAAACc/2APKiehJwdg/s1600/Wesele_Figara_big.jpg"><img style="float: right; margin: 0pt 0pt 10px 10px; cursor: pointer; width: 227px; height: 328px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_3ONSDxPTIBA/TSYMvLGOPJI/AAAAAAAAACc/2APKiehJwdg/s400/Wesele_Figara_big.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5559144794607729810" border="0" /></a><span style="font-family:georgia;">Dzieło Mozarta z jakim przyszło się zmierzyć Keithowi Warnerowi w Warszawie miało być hitem sezonu. Bo przecież publiczność - początkowo wiedeńska (bo tam miała miejsce premiera w 1786 roku) była zachwycona do tego stopnia, że w Europie w krótkim czasie <span style="font-style: italic;">Wesele Figara</span> stało się swoistym "hitem". Dzisiaj jest to praktycznie najbardziej znane i lubiane dzieło mozartowskiego geniuszu.</span> <span style="font-family:georgia;">W prasie <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_0">znajdują</span> się miażdżące krytyki tego spektaklu, zaczynając od <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_1">scenografii</span>, poprzez kostiumy, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">reży</span></span><span style="font-family:georgia;">serię (głównie zarzucano jej brak), na obsadzie premierowej i dyrygenturze kończąc. Fakt, nie było to wybitne przedstawienie oraz żadnego "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">łał</span>" też nie było.</span><br /><br /><span style="font-family:georgia;">Kilka słów o tym co było natomiast! <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">Paździerzowa</span> scenografia (autorstwa Borisa Kudlicki) całkiem ładna i przyjemna (no może w pierwszej odsłonie za dużo rupieci <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_5">się</span> tam walało, a korzeń w ostatniej mógłby być bardziej <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_6">linearny</span> - baśniowy, a nie kanciasty jak z filmów grozy, bo tym sposobem był po prostu brzydki). Bardzo ładne były ażurowe, <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_7">trochę</span> niedokończone elementy ścian, które swoją prostotą i klimatem, jakie tworzyły, dodawały uroku. Kostiumy bez rewelacji, nic nowego nie wnosiły, raczej powielały utarte schematy. Owszem w jakimś tam momencie one wpasowywały się w plastykę scenografii, jednak można je było zrobić znacznie lepiej.</span><br /></div><span style="font-family:georgia;"><br /></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:georgia;"><span style="font-family:georgia;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_3ONSDxPTIBA/TSYNdWVsQBI/AAAAAAAAACk/_SwcWyGvMRE/s1600/1b1071e4cd.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 275px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_3ONSDxPTIBA/TSYNdWVsQBI/AAAAAAAAACk/_SwcWyGvMRE/s400/1b1071e4cd.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5559145587899383826" border="0" /></a></span></span><span style="font-family:georgia;">Jeżeli chodzi o muzykę to niestety orkiestra była <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_8">trochę</span>... za cicha. Tutaj <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_9">idealnie</span> się sprawdza fakt, że Mozart pięknie brzmi w <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_10">kameralnych</span> pomieszczeniach! Największą bolączką tego spektaklu był zbyt zróżnicowany poziom obsady. Największą gwiazdą była bez wątpienia Wioletta <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">Chodowicz</span> (Hrabina) - w zasadzie dla mnie uratowała ten spektakl, jej <span style="font-style: italic;" class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">Dove</span><span style="font-style: italic;"> </span><span style="font-style: italic;" class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">sono</span> - czysta poezja, momentami nawet dałbym głowę uciąć, że słyszałem <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">Kiri</span> te <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">Kanawę</span>! Pięknie! Karol <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">Szemeredy</span> jako Hrabia potrzebował trochę czasu aby się rozśpiewać, trochę dużo co prawda mu to zajęło, ale na szczęście całkiem przyjemnie <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_17">się</span> go słuchało. Figaro - w tej roli Daniel <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">Okultich</span> - bez rewelacji, całkiem przyjemna za to Agnieszka Tomaszewska jako Zuzanna, z czystą satysfakcją się jej słuchało. Miłym zaskoczeniem była <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">Barbarina </span>(<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">Ingrida</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">Gapova</span>), dzięki niej odkryłem na nowo jej <span style="font-style: italic;">L'ho </span><span style="font-style: italic;" class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">perduta</span>. Mój ulubieniec w oryginale czyli <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">Cherubino</span> tutaj był fatalny! Pani Verena <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24">Gunz</span> w ogóle nie nadawała <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_25">się</span> do tej roli, dawno nie widziałem, żeby ktoś potrafił tak "zepsuć" graną przez <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_26">siebie</span> postać. Marcelina pani Anne Marie Owens również dość słabo. Zgadzam <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_27">się</span> ze stwierdzeniem Doroty <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28">Szwarcman</span> że to taka partia dla "odpadów" operowych. Niestety w tym przypadku to się potwierdziło. Reszta obsady była jakaś taka bezbarwna. Ogólnie dużo szamotaniny, rozbiegania po kątach, zero <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_29">statyczności</span>, wytchnienia, <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_30">ciągle</span> ktoś gdzieś biegł, stukał, hałasował, a to irytowało momentami.</span> <span style="font-family:georgia;"><br /><br />Po wywiadach z reżyserem przedstawienia, z jakimi mogliśmy się spotkać, gdzie opowiadał on o tej całej swojej "filozofii" i zaangażowaniu, pomyśle, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_31">publiczoność</span> była nastawiona na spektakl światowego pokroju. Jednak wyszło bardzo przeciętnie i czy kolejny raz chciałbym to zobaczyć? Przy takiej obsadzie raczej niekoniecznie, jedynie <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_32">Chodowicz</span> i Tomaszewska są w stanie mnie do tego namówić.<br /><br /><br /></span>źródło fotografii: http://www.teatrwielki.pl/<br /></div>Serpinohttp://www.blogger.com/profile/04231260739038981994noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5049324427279237896.post-48412962059055332452010-02-27T22:10:00.006+01:002011-01-05T20:57:58.845+01:00La Traviata - Giuseppe Verdi, reż. Mariusz Treliński<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_3ONSDxPTIBA/S4kJmdZNzrI/AAAAAAAAABY/ZvNR1l6_Ih4/s1600-h/18850_321115935745_50567015745_4590529_2366027_n.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 222px; height: 320px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_3ONSDxPTIBA/S4kJmdZNzrI/AAAAAAAAABY/ZvNR1l6_Ih4/s320/18850_321115935745_50567015745_4590529_2366027_n.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5442892180984024754" border="0" /></a><span style="font-style: italic; font-family: georgia;">Traviata</span><span style="font-family: georgia;"> Verdiego należy do najbardziej znanych oper. Zajmuje zaszczytne miejsce w kanonie takich znakomitości jak </span><span style="font-style: italic; font-family: georgia;">Carmen</span><span style="font-family: georgia;">, </span><span style="font-style: italic;">Madame Butterfly</span> czy <span style="font-style: italic;">Wesele Figara</span>. Swoją premierę miała w Wenecji 1853 roku. Chociaż ciężko w to uwierzyć było to jedno z największych niepowodzeń w historii opery. Jednak Verdi był przekonany o późniejszym sukcesie sztuki i nie mylił się. Prawdziwą furorę odniosła rok później 6 maja 1854 roku. Od tamtej pory <span style="font-style: italic;">Traviata</span> jest wpisana na stałe w repertuar każdej niemalże opery.<br /></div><br /><div style="text-align: justify;">Kolejną inscenizację dzieła Verdiego zaadaptował Teatr Wielki-Opera Narodowa. Twórcą spektaklu jest duet Treliński - Kudlicka. Miałem przyjemność zobaczyć owe przedstawienie dzień po premierze. Jest to niezwykle barwne i dynamiczne przedsięwzięcie, które nie ma co ukrywać jest udane. Historia pięknej kurtyzany Violetty Valery, jej ogromnej miłości do Alfreda Germont została przedstawiona w niezwykle nowoczesny, a zarazem pierwotny sposób. Verdi stworzył dzieło współczesne sobie, bez zbędnych historycznych realiów, kostiumów rodem z zamierzchłych epok. Ta sama intencja widocznie przyświecała twórcom obecnej wersji. Słynny bal w Paryżu na którym to Alfredo zakochuje się w Violetcie został przeniesiony na podświetlany dancefloor nocnego klubu. Żywa paleta kolorystyczna, układy choreograficzne barwnych tancerzy podkreślały klimat zabawowego charakteru przyjęcia, uciechy bohemy paryskiej. Tutaj należy zaznaczyć jak ponadczasowa jest muzyka Verdiego mająca ponad 150 lat, a która wciąż brzmi wiarygodnie.<br /></div><br /><div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_3ONSDxPTIBA/S4kKeIlqCfI/AAAAAAAAABo/hTN79CLhqnE/s1600-h/8168f2ff61.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 275px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_3ONSDxPTIBA/S4kKeIlqCfI/AAAAAAAAABo/hTN79CLhqnE/s400/8168f2ff61.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5442893137471736306" border="0" /></a>Kilka słów warto przytoczyć na temat głównych ról. W rolę Violetty wcieliła się Primadonna Łódzkiej Opery sopranistka Joanna Woś (w przedstawieniu premierowym Aleksandra Kurzak). Kobieta wielkiej urody z ogromnym talentem, wiarygodna aktorsko - olśniewała. Jeżeli mam być szczery to nie mam nic do zarzucenia i znacznie bardziej mi się podobała Violetta p. Woś aniżeli p. Kurzak. Piękny głos, świetna technika, znakomita gra aktorska! W rolę Alfreda Germont wcielił się Pavlo Tolstoj (tenor), jego ojca natomiast zagrał Adam Kruszewski (baryton). W postać Flory Bervoix wcieliła się Bożena Zawiślak-Dolny (mezzosopran), Anniny - Elżbieta Wróblewska (mezzosopran). Warto wspomnieć o charakteryzacji Barona Douphol - w tej roli Zbigniew Macias (baryton) - pierwowzorem owej kreacji była niewątpliwe persona projektanta Karla Lagerfelda... Jednak ten zabieg już mogliśmy widzieć w łódzkiej inscenizacji <span style="font-style: italic;">Opowieści Hoffmana</span>. Więc pomysł zapewne stamtąd właśnie został zaczerpnięty.<br />Wielkie brawa należą się za kostiumy autorstwa Gosi Baczyńskiej i Tomasza Ossolinskiego. Cekiny, żywe barwy, futurystyczne niekiedy kroje (matadorzy czy postać Barona Douphol) podkreślały emocje jakie rządziły aktualnie na scenie. W ten sposób stały się nierozerwalnie związane z architekturą scenografii. Nie powielały utartych schematów i co najważniejsze były idealnie osadzone w klimacie współczesnych nam realiów.<br /><br />Minusem owego przedstawienia była przesuwająca się scenografia - to w prawo, to w lewo i tak w kółko... Miało być ciekawe, no i może tak było, ale niestety "hałas" który temu towarzyszył po prostu przeszkadzał. Lepiej na szczęście było już w drugim akcie z basenem, gdzie "nic nie jeździło" :-). O tej <span style="font-style: italic;">Traviacie</span> było niesamowicie głośno, nie za sprawą Aleksandry Kurzak czy Andrzeja Dobbera jeżeli by się ktoś pytał, a za sprawą tancerzy-celebrytów znanych szerszej publiczności z TVN-owskiego programu. Na szczęście wszystko było tak jak być powinno, a "gwiazdki" były tylko tłem całego przedstawienia.<br /><br />Myślę, że <span style="font-style: italic;">Traviatę</span> nie jest łatwo wyreżyserować. Dostępnych mamy mnóstwo przeróżnych adaptacji, wciąż nowe się tworzą i żeby wstrzelić się z oryginalnym pomysłem w ten ciąg jest naprawdę nie lada wyzwaniem. A czy tutaj się udało? Jak dla mnie zdecydowanie tak! Można Trelińskiemu zarzucać, że "poszalał" za bardzo, ale chyba właśnie o to mu chodziło. Aczkolwiek życzyłbym sobię na przyszłość, aby zrezygnowano z celebryckiego marketingu, który w tym przypadku w zupełności nie był potrzebny.<br /></div><div style="text-align: center;"><br /><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">źródło fotografii: http://www.teatrwielki.pl/<br /><br />(na zdjęciu Aleksandra Kurzak - Violetta Valery)<br /></div></div>Serpinohttp://www.blogger.com/profile/04231260739038981994noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5049324427279237896.post-72495620745469632472010-02-23T05:30:00.011+01:002011-01-05T21:58:04.566+01:00Lukrecja Borgia - Gaetano Donizetti, reż. Michał Znaniecki<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_3ONSDxPTIBA/S4LeUnxLdBI/AAAAAAAAAA4/MjMk8e4gzfk/s1600-h/4318_96623960745_50567015745_2557251_3066990_n.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 214px; height: 320px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_3ONSDxPTIBA/S4LeUnxLdBI/AAAAAAAAAA4/MjMk8e4gzfk/s320/4318_96623960745_50567015745_2557251_3066990_n.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5441155745670984722" border="0" /></a><span style=";font-family:'Trebuchet MS';font-size:100%;" >12 lutego 2010 w Teatrze Wielkim-Operze Narodowej w Warszawie miałem okazję zobaczyć inscenizację opery autora XIX-wiecznego <i>bel canta</i> Geatano Donizettiego - <i>Lukrecja Borgia</i>. Dzieło to miało swoją premierę 26 grudnia 1833 w mediolańskiej La Scali. Natomiast obecna interpretacja autorstwa Michała Znanieckiego pochodzi z kwietnia 2009 roku i w ów dzień grana była po raz siódmy. Przyznam się, że nie miałem specjalnych oczekiwań co do treści, muzyki jak i całego założenia scenicznego. W głównej mierze zachęcił mnie plakat promujący operę autorstwa Adama Żebrowskiego. </span><span style="font-size:100%;"><br /></span></div><span style="font-size:100%;"><br /></span><div style="text-align: justify;font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Jakież było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że treść całego przedstawienia przeniesiono z czasów włoskiego odrodzenia w wiek XX - do faszystowskich Włoch! Pomysł nie lada oryginalny, zaskakujący i co najważniejsze odważny. Musze przyznać, że to zagranie zrobiło na mnie wrażenie już na samym początku. </span><span style="font-size:100%;">Prolog opery dostarczył mi najwięcej emocji. Dominowało napięcie, niepewność, wzruszenie a także złość czy współczucie. Później niestety było z tym już trochę gorzej. Całe przedstawienie było nieco zbyt statyczne, brakowało dramatyzmu, emocji targających głównymi bohaterami. W rolę tytułowej bohaterki wcieliła się Słowaczka Adriana </span><span style="visibility: visible;font-size:100%;" id="main" ><span style="visibility: visible;" id="search">Kohutkova</span></span><span style="font-size:100%;"> (sopran), Don Alfonsa - męża Lukrecji zagrał Wojtek Gierlach (bas), Gennaro - syna głównej bohaterki zagrał Alejandro Roy (tenor), natomiast w postać jego przyjaciela wcieliła się Agnieszka Rehlis (mezzosopran). Trzeba przyznać, że p. Kohutkova dobrze sobie poradziła z rolą Lukrecji. Z jednej strony jawiła się nam jako kochająca matka, z drugiej trucicielka, mściwa domina. Jeżeli chodzi o śpiew głównej solistki to był bez zarzutów, ale też nie zwalał z nóg. Przyjemnie się słuchało koloratur artystki, jednak kiedy chodziło o wyższe partie głosowe to tutaj miałem lekki niedosyt. Myślę, że znacznie lepiej się wywiązała z tego zadania nasza rodzima specjalistka od tego repertuaru Joanna Woś, której niestety nie miałem okazji w tej roli ocenić (jeszcze! ). Pozytywnie wypadła Agnieszka Rehlis, co prawda rola, która została jej przydzielona nie była zbyt "wymagająca" i nie dawała za dużej szansy na pokazanie swoich umiejętności, to jednak przyjemnie się słuchało jej interpretacji. Dość słabo wypadł Don Alfonso. Miałem wrażenie, że Wojtek Gierlach nie rozśpiewał się do końca i niestety często nie potrafił wybić się ponad dźwięki orkiestry. Jeżeli chodzi zaś o partię tenorową Alejandra Roya, to z całym przekonaniem mogę stwierdzić, że była na bardzo dobrym poziomie.<br /></span></div><span style="font-size:100%;"><br /></span><div style="text-align: justify;font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Jak przystało na bohaterkę dramatyczną, kobietę o wielkiej urodzie, życie Lukrecji usłane było intrygami, nienawiścią, a głównym orężem walki stała się trucizna. Notabene ta sama, która w niefortunny sposób zabiła jej syna. Przy tej kwestii z resztą warto wspomnieć o jednej z najlepszych scen II aktu (tyczy wizualnych aspektów spektaklu) jak i całego przedstawienia. Śmierć Gennaro oraz jego współbratymców wywołana tzw. "winem Borgiów" została przyrównana do egzekucji w podziemiach miasta dokonanego przez faszystów - popleczników księcia Don Alfonsa. Moment zgonu następował po strzale w plecy każdego z bohaterów. Wrażenie było niesamowite, które dodatkowo zostało spotęgowane upadkiem bezwładnych ciał ofiar do</span><span style="color: rgb(210, 210, 210);font-size:100%;" > </span><span style="font-size:100%;">wykopanych przez nich uprzednio dołów.<br /></span></div><br /><span style=";font-family:'Trebuchet MS';font-size:medium;" ></span><br /><a style="font-family: georgia;" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_3ONSDxPTIBA/S4jyz739NCI/AAAAAAAAABQ/iOZD-SE3mA8/s1600-h/7d30112593.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 275px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_3ONSDxPTIBA/S4jyz739NCI/AAAAAAAAABQ/iOZD-SE3mA8/s400/7d30112593.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5442867123736884258" border="0" /></a><span style="font-size:100%;"><br /></span><div style="text-align: justify;font-family:georgia;"><span style=";font-family:georgia;font-size:100%;" >Całość spektaklu oceniam pozytywnie i z całą pewnością mogę polecić miłośnikom opery. Jest to przedstawienie warte obejrzenia, chociażby z powodu rzadkości wystawiania w Polsce tego akurat dzieła Donizettiego. Ci, którzy są spragnieni wrażeń mogą być niestety nieco zawiedzeni. Pomimo oryginalności pomysłu, walorów plastycznych scenografii, spektakl nie porywa z taką mocą, jaką pierwotnie obdarzył swoje dzieło Donizetti. Potwierdzony został tutaj również fakt, że warto jednak zadbać o szczegóły. W szczególności tyczy się "gry aktorskiej" statystujących żołnierzy, po których od razu było widać, że nie mieli nic wspólnego z wojskiem w życiu prywatnym...</span><span style="font-size:100%;"><br /></span></div><br />źródło fotografii: http://www.teatrwielki.pl/Serpinohttp://www.blogger.com/profile/04231260739038981994noreply@blogger.com0