12 lutego 2010 w Teatrze Wielkim-Operze Narodowej w Warszawie miałem okazję zobaczyć inscenizację opery autora XIX-wiecznego bel canta Geatano Donizettiego - Lukrecja Borgia. Dzieło to miało swoją premierę 26 grudnia 1833 w mediolańskiej La Scali. Natomiast obecna interpretacja autorstwa Michała Znanieckiego pochodzi z kwietnia 2009 roku i w ów dzień grana była po raz siódmy. Przyznam się, że nie miałem specjalnych oczekiwań co do treści, muzyki jak i całego założenia scenicznego. W głównej mierze zachęcił mnie plakat promujący operę autorstwa Adama Żebrowskiego. Jakież było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że treść całego przedstawienia przeniesiono z czasów włoskiego odrodzenia w wiek XX - do faszystowskich Włoch! Pomysł nie lada oryginalny, zaskakujący i co najważniejsze odważny. Musze przyznać, że to zagranie zrobiło na mnie wrażenie już na samym początku. Prolog opery dostarczył mi najwięcej emocji. Dominowało napięcie, niepewność, wzruszenie a także złość czy współczucie. Później niestety było z tym już trochę gorzej. Całe przedstawienie było nieco zbyt statyczne, brakowało dramatyzmu, emocji targających głównymi bohaterami. W rolę tytułowej bohaterki wcieliła się Słowaczka Adriana Kohutkova (sopran), Don Alfonsa - męża Lukrecji zagrał Wojtek Gierlach (bas), Gennaro - syna głównej bohaterki zagrał Alejandro Roy (tenor), natomiast w postać jego przyjaciela wcieliła się Agnieszka Rehlis (mezzosopran). Trzeba przyznać, że p. Kohutkova dobrze sobie poradziła z rolą Lukrecji. Z jednej strony jawiła się nam jako kochająca matka, z drugiej trucicielka, mściwa domina. Jeżeli chodzi o śpiew głównej solistki to był bez zarzutów, ale też nie zwalał z nóg. Przyjemnie się słuchało koloratur artystki, jednak kiedy chodziło o wyższe partie głosowe to tutaj miałem lekki niedosyt. Myślę, że znacznie lepiej się wywiązała z tego zadania nasza rodzima specjalistka od tego repertuaru Joanna Woś, której niestety nie miałem okazji w tej roli ocenić (jeszcze! ). Pozytywnie wypadła Agnieszka Rehlis, co prawda rola, która została jej przydzielona nie była zbyt "wymagająca" i nie dawała za dużej szansy na pokazanie swoich umiejętności, to jednak przyjemnie się słuchało jej interpretacji. Dość słabo wypadł Don Alfonso. Miałem wrażenie, że Wojtek Gierlach nie rozśpiewał się do końca i niestety często nie potrafił wybić się ponad dźwięki orkiestry. Jeżeli chodzi zaś o partię tenorową Alejandra Roya, to z całym przekonaniem mogę stwierdzić, że była na bardzo dobrym poziomie.
Jak przystało na bohaterkę dramatyczną, kobietę o wielkiej urodzie, życie Lukrecji usłane było intrygami, nienawiścią, a głównym orężem walki stała się trucizna. Notabene ta sama, która w niefortunny sposób zabiła jej syna. Przy tej kwestii z resztą warto wspomnieć o jednej z najlepszych scen II aktu (tyczy wizualnych aspektów spektaklu) jak i całego przedstawienia. Śmierć Gennaro oraz jego współbratymców wywołana tzw. "winem Borgiów" została przyrównana do egzekucji w podziemiach miasta dokonanego przez faszystów - popleczników księcia Don Alfonsa. Moment zgonu następował po strzale w plecy każdego z bohaterów. Wrażenie było niesamowite, które dodatkowo zostało spotęgowane upadkiem bezwładnych ciał ofiar do wykopanych przez nich uprzednio dołów.
Całość spektaklu oceniam pozytywnie i z całą pewnością mogę polecić miłośnikom opery. Jest to przedstawienie warte obejrzenia, chociażby z powodu rzadkości wystawiania w Polsce tego akurat dzieła Donizettiego. Ci, którzy są spragnieni wrażeń mogą być niestety nieco zawiedzeni. Pomimo oryginalności pomysłu, walorów plastycznych scenografii, spektakl nie porywa z taką mocą, jaką pierwotnie obdarzył swoje dzieło Donizetti. Potwierdzony został tutaj również fakt, że warto jednak zadbać o szczegóły. W szczególności tyczy się "gry aktorskiej" statystujących żołnierzy, po których od razu było widać, że nie mieli nic wspólnego z wojskiem w życiu prywatnym...
źródło fotografii: http://www.teatrwielki.pl/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz